Pijnlijk moment is dat manlief met zijn collega sprak over mijn lichamelijk probleem waaronder man lief ook hinder ondervindt.
Het ging over dat zijn collega constateert dat man lief te lange nagels heeft en hij vroeg of hij daar bij mij over mijn rug krabt.
Mijn man zijn reactie daarop was dat wij dat niet doen door mijn aandoening daaronder.
‘Lichen Sclerosus.’ Een huidaandoening.
En dat zijn collega dan verbaasd zegt, “dat je nog steeds bij elkaar bent.” -In voor- en tegenspoed.- Waarop man lief nog zegt, “stel dat we 30 waren, dan was het anders nu is dat op onze leeftijd niet het belangrijkste meer.”
Ik zwijg verder, want je staat op het punt van vertrek naar jouw werk. Even raakt mij dit en het knaagt door. Dat we nauwelijks gemeenschap hebben wil niet zeggen dat je mij niet meer mag aanraken of dat er geen andere oplossingen zijn.
Je laat alles los! Jammergenoeg. We praten er echt wel over. Jouw pijn is mijn pijn, ik wil jou en mijzelf de pijn besparen. Steeds vaker komen er weer kleine aanrakingen vanuit jou en ik merk dat dit voelt als LIEFDE.
Dag pijn, hallo lieverd.
Ursula, mijn leven beschreven 