Ik krijg een kippenvel, z’n heel klein stukje gerimpeld vel, amper met het blote oog waarneembaar, maar ik zie het. Niks dramatisch, maar toch. Ik zie het meestal in mijn autospiegel als manlief rijdt en ik tijd heb om mijzelf te bekritiseren in de spiegel terwijl ik mijn heksenharen verwijder met een pincet (de beste plek, echt waar). Het is nieuw voor mij, het nieuwe normaal, mijn nek, mijn borst, mijn mondhoeken.
Kleine scheurtjes in het glazuur van mijn jeugd. De wallen, van die hangzakjes onder mijn ogen, die ik niet meer weg gemasseerd krijg zijn de ene dag erger dan de andere en bij het ouder worden gaat nu eenmaal alles hangen op ons tandvlees na, dat trekt terug.
En toen ik hierover hardop klaagde tegen mijn man, stelde hij mij geheel niet gerust door te zeggen, dat het wel meevalt. We hebben één geluk, wij zijn samen jong geweest en nu worden we samen qraquelé oud. Ik hoop dat zo!
Het hoort bij het leven, al heb ik er toch best wel moeite mee. Het overvalt me. Of het mij niet zou overkomen, ik werd ook altijd jonger geschat dan ik waarrempel ben. Of de aftakelwagen stilletjes mijn huidje voorbij zou rijden.
Ik rook niet, ik drink minder, ga vroeg naar bed, gebruik mijn dag- en nachtcrème dagelijks, gebruik geen botox en geen fillerbehandelingen. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Al worden die ook al aardig grijs.
“Een mooi gezicht wordt oud, een mooi lichaam zal veranderen, maar een mooi hart zal altijd mooi blijven”
Ursula, mijn leven beschreven 