IK BEN ER, ik leef

Ik ben iemand die jarenlang somber rondliep, dit werd van kwaad tot erger en er vervolgens nog niets mee deed, hij kwam en

ging tot actie over. Die bewuste dag lag ik in een warm bad vol schuim na te denken. Ik had genoeg pillen in huis, de kids waren hun eigen ding buiten huis aan het doen, mijn man aan het werk. Ik stond er echt niet bij stil hoe zij verder zouden moeten zonder mij. Ik weet dat wie zelfmoord pleegt, niet aan zijn of haar kinderen denkt. Of hooguit met het idee: zij zijn beter af zonder mij. Weg, dat is wat ik wilde, weg van hier, rust, de eeuwige rust. Ik was het voortdurende lijden meer dan zat.

Overleven

8 jaar geleden bereikte ik het dieptepunt van een langdurige depressie. Ik zag geen uitweg meer. Ik was chronisch zo ongelukkig, al had niemand dat in de gaten hoe slecht het mij echt ging. Chronisch vermoeid dóór alle dagen pijn en somber zijn werd depressief. Leven deed ik op de automatische piloot: Ik kwam uit bed deed wat moest, zette mijn lachmasker op en werkte ook nóg in mijn propvolle dagen. Ik heb mede hierdoor een roofbouw op mijn lichaam gepleegd. Liep vaak op mijn tenen, had faalangst, wilde alles goed en perfect doen. Groeide op in een gezin waarin vader hard werkte, mijn moeder overdag het huishouden deed en op de avond ging werken, en mijn zieke zusje bijna 5 jaar jonger is. Mijn ouders hadden het zwaar en toch ook wel luxe. Waarom ik moeite had met de momenten dat zij woorden hadden met elkaar kon ik als kind nog niet begrijpen. Ik wilde alles behalve hun tot last zijn, en drukte mijn probleem vaak naar de achtergrond, zó konden mijn ouders ook niet weten wat er met mij speelde.

Even gelukkig

Pas na de middelbare school koos ik een opleiding om alles te leren wat met winkel te maken heeft, en dat ging mij nog best goed af, daar werd ik gelukkig van, haalde goede punten en met Leo naast mij als mijn vriendje móest het toch goéd komen voor de toekomst. Dat dacht ik, mijn geweten uit mijn verleden begon in die jaren dat wij verkering hadden tussen ons te zitten. Zelfs als het even goed ging, werd ik wéér bang en escaleerde het tussen mij en Leo. Want wie kon mij garanderen dat mijn vriendje mij geen pijn meer zou kunnen doen als anderen deden, of mij uiteindelijk zal verlaten? Hij was zó anders dan alle anderen en dacht ook zó anders dan zo velen, die ik ken. Hij was mijn redder in nood. Hem belde ik in mijn paniek aanval op toen ik daar in bad lag, op zijn werk en hij heeft mij rustig gekregen ook door heel eerlijk tegen mij te zijn. Hij besloot mijn hand vast te pakken en mij mee te nemen naar de huisarts voor verder onderzoek. 2011

Nu of nooit

Vriendinnen heb ik en weinig wisten wat er echt speelde. Ik was vrolijk en wilde juist vrolijkheid en gezelligheid om mij heen als afleiding, daar kreeg ik energie van en zó hoefde ik niet naar mijzelf te kijken of het over mijzelf te hebben. Ik wilde vooral leuk gevonden worden. Ik had toch niemand iets te bieden dan en hoop problemen. Ik kreeg onderzoeken en werd gediagnosticeerd met fibromyalgie en chronische vermoeidheid en werd doorverwezen naar een revalidatiearts, vanaf die periode zeiden mijn kids: wij hebben liever een zieke moeder dan géén moeder, die woorden kwamen nu wel binnen. Tis nu of nooit. Belangrijk was voor mij om eerst naar een psychiater te gaan, het verleden belemmerde mijn vorderingen en ik heb deze behandelingen met beiden handen vast gegrepen.

Leren leven

Het werden harde lessen, vele jaren van therapieën. Het was een grote emotionele rollercoaster. Een intense ervaring om anders te leren denken, mijzelf te kunnen uiten, praten over trauma’s, over gevoelens en oplossingen zoeken. De kennismaking met mijn nieuwe ik was geen cadeau, bloed zweet en vele tranen heeft het mij gekost. En altijd trooste Leo mij. Ben ik nog wel, die vrouw waar hij van houdt of is dit het einde van ons huwelijk. Wel ben ik nu een veel leukere moeder voor mijn kinderen. Ik deelde dit ook met lotgenoten door te schrijven op een forum op sociaal media, werd moderator van een website, leerde hierdoor mensen kennen, of durfde mensen los te laten. Een grote verandering vond er plaats, ik werd sterker, ik vind ‘mijn leven’ zelfs leuk, 3 jaar heeft dit werkstuk mij gekost! En wij zijn nog altijd samen. Dankbaar dat jij, Leo er destijds voor mij was, dat je er nog altijd bent voor mij. Ik weet dat dit het belangrijkste in mijn leven is, dat wat liefde is, de liefde voor mijn gezin.

Anders denken

Ze zeggen nu dat depressie en ziekte is, voor mij voelde die periode als een burn-out. Ik heb heel veel geleerd van die periode. Mensen die mij nu leren kennen kunnen zich niet voorstellen dat ik toen zwaar depressief was. Ik weet als geen ander dat gedachten heel veel met je kunnen doen en je ook echt ziek kan maken. Ik was altijd negatief over mijn leven, mijn eigen onzekere ik, pleegde roofbouw. Ik wist niet hoe ik moest leven. Nu leef ik van dag naar dag, heb ander werk gevonden, waarin ik meer geniet, geen stress ervaar en ik doe alleen nog wat ik leuk vind om te doen. In het begin was dit erg onwennig, hoe vecht ik mij hier doorheen. De balans zoeken en dat gaat nu veel beter en mijn lichamelijke klachten zijn stabiel. Zelfs als er nu erge dingen gebeuren, kan ik hier beter mee om, makkelijker loslaten, oplossen of iets positiefs uit halen. Ik sta er meer bij stil, weet dat die gevoelens er mogen zijn, ik weet dat het altijd weer goed komt, dat mijn leven geleefd wordt. Het leven gaat door.

Mijn leven leven

Ik kan nu eindelijk genieten om mijn leven hier te leven. Dat ik al die jaren het leven zó zwaar vond en nu zo happy ben, is iets wat ik nooit kon bedenken. Ik kan er goed mee om, ik kan het alleen, ik ben onafhankelijker geworden. Ik geniet iedere dag van jou, van ons en van mijn gezin. Een genot om iedere dag wakker te worden en ik weet ook dat niet alle dagen altijd goed of vrolijk zullen zijn. Die mogen er ook zijn! Ik kreeg in 2014 nog een cadeau, een kleindochter kwam in mijn leven, met haar is het leven zó geweldig mooi. Wat een verrijking. Ik ben niet meer bang om terug te vallen in een depressie. Mijn leven, mijn verhaal kent ondertussen heel veel mensen. Hoe diep je ook zit, ook jij kunt net als ik gelukkig worden. Een ding weet ik nu heel zeker. Ik wil nog heel lang léven.

Er is hulp ook voor jou!